Column: Keuzemenu
In een restaurant krijg je een kaart, of een compleet boekwerk gepresenteerd. Soms vertelt de ober wat de pot die dag schaft. De fastfoodwereld is overgestapt op de bestelzuil. Op zich handig, want het voorkomt, zeker in mijn geval, ergernis over het lange wachten. Wanneer ik als eenling ingeklemd sta tussen grote gezelschappen of families die niet weten te kiezen tussen burgers, nuggets en ander calorierijk ongezond voer.
De overheid deed het al. Het bedrijfsleven volgt. De telefoniste-receptioniste wordt weggesaneerd. Nu staat er bij de entree een telefoontoestel met een lijstje nummers en voor de telefonische contacten krijg je een keuzemenu voorgeschoteld. Het zal allemaal wel te rechtvaardigen zijn in het kader van de efficiency en kostenbesparingen, maar ik beschouw het als pure armoede.
In de onderneming waar ik lange tijd mijn – goed belegde – boterham verdiende kwam zo’n modernistische wereldvreemde hemelbestormer aan het roer die alles wat als secundair werd beschouwd meende te moeten schrappen. Dagelijks kwamen daar tientallen bezoekers en ook buitenlandse truckchauffeurs om te laden en lossen. De receptioniste stond ze vriendelijk te woord en wees ze de weg. Nu moeten die arme mensen zich behelpen met een onpersoonlijk lijstje. Als Bulgaarse chauffeur, die met een waardevolle lading van soms enige tonnen in euro’s huiswaarts keert, word je daar niet echt vrolijk van.
‘De keuzemenu beunhaas met grafstem’
Zelf benader ik met regelmaat bedrijven telefonisch. Van de warme stem van een telefoniste word ik blij. Kies ik de juiste toon, dan leidt zij me doorgaans uiterst behulpzaam en vriendelijk de organisatie in. Krijg ik zo’n onpersoonlijk keuzemenu, ingesproken door iemand die werkzaam lijkt te zijn in de uitvaartbranche en dit er even bij doet (een meerkeuzemenu-beunhaas met grafstem, zeg maar), dan raak ik snel geïrriteerd. Zeker wanneer ik de afdeling en/of de functionaris naar wie ik op zoek ben, niet in het rijtje opgesomd krijg.
Ik zie het als mijn opdracht om door ramen en ruiten te gaan om mijn doel te bereiken. Daar moet ik soms alles voor uit de kast halen. En dat doe ik dan ook. Daarmee krijg ik de lachers wel op mijn hand. Vaak is er begrip en wordt beaamd dat deze manier van eerste communicatie bepaald ongastvrij en weinig efficiënt is voor nieuwe mogelijkheden. Of het nu een klant, een leverancier of een andersoortige zakenpartner betreft, lijkt de deur op slot te blijven. En daarmee doen organisaties zichzelf zwaar te kort.
Het schrappen van de baan van de receptioniste-telefoniste, het verscheuren van het visitekaartje van de onderneming... ik vind het een doodzonde.
Sjors Selger is een ervaren professional, actief in de grafimediawereld in de Benelux.
Deze column verscheen eerder in PRINTmatters magazine. Het nieuwe magazine ook ontvangen?
