Column: Fred Flintstone
We weten het inmiddels allemaal drommels goed. De aarde warmt op. Onze energiebronnen zijn niet onuitputtelijk en we produceren enorm veel afval. En we stammen af van konijnen: we zijn met te veel, overbevolking is een feit. En nu gaan we maatschappelijk verantwoord ondernemen. Alsof je met een vingernagel over een schoolbord krast.
Ondernemen staat voor winst maken. Ik vraag me af in hoeverre ondernemers werkelijk begaan zijn met onze aarde. Of die duurzaamheidsgedachte diep in die ondernemer ligt verankerd. Of dat het simpelweg opgepakt wordt omdat het zo aangenaam voor de buitenwereld klinkt. Welgemeend of slechts window dressing? Is dit het nieuwe verdienmodel?
Wij trekken nog steeds spijkerbroeken aan onze kont terwijl we weten hoe vervuilend het productieproces is. Supermarkten promoten forse afvalreductie, maar bedenken tegelijkertijd allerlei promotionele acties waarbij onzinnige, in het verre oosten geproduceerde rotzooi, wordt uitgedeeld. De nutritionele waarde van voedingsmiddelen moet op de verpakking. Hoe? Door dit in meer kleuren te drukken. Meer instelafval en hoger verbruik van oplosmiddelen.
‘Is duurzaamheid een nieuw verdienmodel?’
De kiloknaller lijkt op z’n retour. Maar we gaan door met kistkalveren fokken en overvolle hokken met kippen. We sluiten onze ogen wanneer we speklappen en braadworsten op de barbecue roosteren. Er zijn alternatieven voor dierlijke producten, maar die zijn doorgaans erg kostbaar. Dat moet anders.
In onze productieprocessen schakelen we vluchtelingen in. Is dat uit pure medemenselijkheid? Of omdat er geen hond meer is die nog achter een productiemachine wil staan in de ploegendienst? We gaan elektrische auto’s rijden omdat dit goed zou zijn voor het milieu. Maar wat doen we straks met alle accu’s?
Wij scheiden ons afval. Ik heb thuis een container voor groen-, papier- en kunststofafval. De restfractie breng ik trouw naar een verzamelpunt. Gebruikte kleding gaat in de kledingbak. En spullen die nog bruikbaar zijn leveren we in bij de kringloopwinkel. Of we adverteren ze op een gratis afhaalsite.
Maar wat doe ik nou met de chipszak, gemaakt van gemetalliseerde OPP-folie? Waar laat ik de kartonnen maaltijdverpakking met een binnenlaagje kunststof? Mag dat kassabonnetje echt niet bij het oud papier? En loopt het glasrecycleproces niet spaak wanneer ik de metalen schroefdop op de glazen pot laat zitten?
Mono, recyclebaar, sustainable, biodegradable, composteerbaar, herbruikbaar, FSC-gecertificeerd... de begrippen vliegen me om de oren. Soms voel ik me Fred Flintstone. En wil ik keihard ‘Wilmaaaaa’ roepen.
Sjors Selger is een ervaren professional, actief in de grafimediawereld in de Benelux.
Deze column verscheen eerder in PRINTmatters magazine. Het magazine ook ontvangen?
